DRAMA KEKANCAN

Minggu, 15 Maret 2015


KEKANCAN SING BUYAR PISAHAN
Pangrepto
Adrian Efriza W, Almira Difa, Gloria Agung M, Joshua Ronaldo C, Ramadhina N, Retno Galuh

Vee. Aurel, lan Mala padha kekancanan. Ning parandane, Vee lan Mala luwih cedhak amarga dekne kabeh wis kekancan ketcilik. Lagekne Aurel kekancan karo Vee lan Mala lagek 2 taunan. Nanging, dina kuwi Mala ora teka menyang sekolah.

Vee                  : “Eh, Mala neng ndi ya ? Kok dheweke gak menyang sekolah  ?”.
Aurel               :”aku gak eroh. Nanginggak biyasane Mala absen. ndelalah Mala ngapa – ngapa   meneh.”
Vee                 :”yen ngunu, mulih sekolah mengko awake dhewe ngendangi Mala neng omahe. piye ?”
Aurel               :”Ehmm, nanging ngenteni dhisik. Dina iku ana ekskul PMR. dadi awake  dhewe mulihe jam 
                         setengah papat ( 15.30 ).”
Vee                 :”Oh iya, yen ngunu mengko wae yen ekskul PMR wes buyar, lagek awake dhewe menyang
                         omahe Mala.”
Aurel               : “Ok deh.”

Sabuyar’e sekolah, dekne kabeh meloni ekskul PMR nganti gebug 15.30 lan cepet menyang panggon parker kendaan kanggo mulih amarga saiki jam e ekskul basket. Nanging, ing tengah dalan, dekne kebeh ndeleng sesosok prawan sing lagi ngadek neng pinggir lapang.

Aurel               : “dheweke sapa ya ?”
Vee                  : “Siswa pingalihan ya?” ( nggatek ake prawan sing lagi mungkur   dekne   kabeh)
Aurel               :“Loh, yen dheweke siswa alihan, nyapo dheweke ana neng sekolah nang jam ekskul
                          basket ?”
Vee                  : “ora eroh. awake dhewe parani ayo !”
Aurel               : “dilut-dilut.” (suara handphone Aurel muni.)
Aurel               :”Duh, Vee, kayake aku gak bisa  melu gawe ngendangi Mala. Soal e embokku telfon,
                         tur dheweke kon ngancani menyang bandara gawe jemput mbah putri gue sing teka saka
                         Jakarta. Sepurane ya ?”
Vee                  :”Huft, ya wes lah. gak apa-apa kok.”
Aurel               :”yen ngunu, aku lunga dhisik ya. Vee marani prawan sing ana neng pinggir lapangan kasebut
                         kanggo njawab rasa pemasarane.”
Vee                  : ( ngudarasa )” Kok dheweke mirip karo Mala ya ? Mala !”, (nyeluk prawan kasebut)
Mala                : ( malik ) “Vee ?”
Vee                  : “Loh, kowe ta? gak menyang sekolah ? ning ngapa kowe ana neng jam ekskul basket?”
Mala                : ( Nggowo serat ) “aku teka menyang kene amarga aku arep ngomongi kowe.
Vee                  : ngomongi apa ?”
Mala                :” aku arep ngomong matur nuwun amarga sajroneiki kowe wes becik sanget marang aku.
                           Kowe wes gelem dadi kancaku, pangerten karo aku, lan aku uga njaluk ngapura yen aku
                           nduwe salah marang kowe.”
Vee                  : “sak jane kowe kuwi ngapa sih La ? apa sing kok delikne saka aku ?”
Mala                : ( nangis ) “aku gak ngerti apa sing kudu tak payokake gawe ngebalas kebecikanmu neng
                          turah-turah wayahku iki ?”
Vee                  : “turah-turah wayah ? ngapa kowe ngomong kayak ngunu ? Emange kowe arep neng ndi
                           La ?
Mala                :” kowe ngerti ta yen endhasku kuwi kerep lara ? ndek ingi aku periksa menyang dokter
                           amarga aku wis gak kuwat, terus wektu kuwi uga dokter ngongkon aku gawe roncen
                           daerah sirah, lan mau esuk aku jupuk pakoleh roncene.”
Vee                  :” Trus ?”

Mala ora njawab pitakonan Vee. Teras wae Vee ngrebut secarik dluwang sing mau neng genggam saka Mala.

Vee                  :”apa ? Saudari Mala Salsabila Putri positif kena lara kanker otak stadium akhir ?
                          awakmu ngapusi ta La ?”
Mala                :” kowe bisa ndelok dhewe  ta Vee.  Kuwi kabeh dudu rekayasa. urip ku dilute meneh
                           buyar. Dilute meneh aku arep ninggalin awakmu gawe sajrone kapungkur. Harapan uripku
                           wis cilik banget.”
Vee                  :” gak, lo ngak oleh kandha ngunu, awake dhewe gak oleh pisah, gak oleh.”
Mala                : “ning Vee, saben ana temon, di kono uga mesti ana pisahan.”
Vee                  : “gak, aku gak gelem La. aku gak gelem pisah karo kowe.”

ujuk-ujuk Mala merintih kelaran karo nyekeli endhase. Nuli banjur semaput.

Mala                : ( nyekeli endhase ) “Aw, lara. endhasku lara Vee.”
Vee                  : “La, awakmu ngapa ? ( nyangga awak Mala sing semaput )
                           La tangi La ! tangi ! ya Tuhan, Mala ngapa ?? Toloong .... tolooong .....”

Mala pun cepet digawa menyang rumah sakit. banjur, Mala cepet ditangani saka dokter becik. Vee pun telfon embok e Mala, embok Tirsani ben cepet teka ndeleng kaanan Mala.

Vee                  : “Halo, embok bisa teka menyang rumah sakit asih embok, gak mbok ?”
Ibu Tirsani       : “arep ana apa, ndok ?”
Vee                  : “Mala semaput mbok. embok kudu menyang kene gawe ndeleng kaanan dhewek  e saiki
                           kepriye.”
Ibu Tirsani       : “iya, iya. Embok mesti teka. Matur nuwun gae panuduhane ya.”
Vee                  :” iya bu. padha-padha.”

sabanjur’e iku, embok Mala teka. Sakwi segenep 15 menit memeriksa kaanan Mala,akhire Dokter becik pun wis buyar meriksa. ning, raine katon ora bahagia.

Ibu Tirsani       :” Dokter, kepriye kaanan Mala ?”
Dokter             :” sadurunge aku njaluk ngapura sing sagedhe-gedhene, aku wis tandhang gawe sak isa ku,
                           ning aku duduk Tuhan sing bisa ngubah dalan urip’e uwong. Apura , aku ora bisa nylamet
                           ake. Kondisine wis kritis sanget, lan sel kanker kesebut wis nyebar ke kabeh  awake.”
Ibu Tirsani       : “pangarah Dokter,  Mala wis sedha ?”
Dokter             : “aku wis ngupadi bu.”
Vee                  : “Mala, iki gak mungkin. Gak mungkin”

Dokter becik pun lunga mungkur Vee lan embok Tirsani. Vee pun marani embok Tirsani sing lagi meratapi kelungan Mala.

Vee                  : “embok sing sabar ya . aku pitaya neng walik kabeh kedaden mesti ana hikmah e.”
Ibu Tirsani       : “matur nuwun ya, sajrone iki kowe wis mradani dina-dina Mala. Liwat kekancan  sing kowe
                          jalin bareng.”
Vee                  : “uwis bu, aku uga emang sedhih amarga kelungan Mala. ning, sega uwis dadi bubur lan
                           kabeh kuwi ora bisa bali meneh.”
Ibu Tirsani       : “Iya, kowe bener. Muga-muga wae Mala tenang neng alam kana.”
Vee                  : “Amin...”

Sesok e jenasah Mala wis nganti neng panguburan sing ana tepat neng ngarep sekolah Vee.

Aurel               : “Vee ! ( mlayu karo tergopoh-gopoh )
                           aku wis krungu saka siswa-siswa yen Mala mati amarga lelara kanker otak.”
Vee                  : “iya. Dina iki dheweke bakal neng kuburanke.”
Aurel               : “yen ngunu cepet awake dhewe menyang panguburana ndheweke (Menggenggam
                           tangan Vee )”
Vee                  :”iya, iya.”

sanganti neng panguburanan, Vee lan Aurel ndeleng embok Tirsani sing terus nangis.

Vee                  : “La, ngapa sih awakmu cepet banget tinggalake aku ? aku gak arep pisah karo kowe.”
Aurel               : “uwislah Vee, awake dhewe kudu ngrelakno kelangan Mala. Iki kabeh bok menawa uwis
                           dadi takdir Tuhan.”
Vee                  : ( nangis karo nyawangi kijing Mala ) “La, ngapa sih awakmu kudu ninggalne aku sacepet
                          iki? awakmu lunga sadurung aku bisa gae awakmu seneng. asal awakmu ngerti La,neng
                          atiku gak ana sahabat sabecik awakmu. awakmu kuwi sahabat sejatiku, sing sanuli bisa
                          nemenin aku jero dhemen utawaa duka. La, muga-muga awakmu tenang neng alam kana.
                          aku harap, awakmu gak arep lalekne aku, amarga aku uga ngakarep tau lalek ne lo.
                          Slamet dalan ya sobat !” ( Budal lunga mungkur omah lestari duwe sahabate).
Share this article :

0 komentar:

Speak up your mind

Tell us what you're thinking... !

 
Support : Creating Website | Johny Template | Mas Template
Copyright © 2011. SKB MANDIRI - All Rights Reserved
Template Created by Creating Website Inspired by Sportapolis Shape5.com
Proudly powered by Blogger